Een jaar of twintig geleden timmerde ik zelf een mussenkast; drie nestkastjes aan elkaar omdat mussen koloniebroeders zijn en graag elkaars gezelschap opzoeken.
Zal ik de sprong wagen?
Het goede nieuws is dat ik een heel degelijk bouwwerkje heb opgeleverd want het is nog steeds in goede staat. Het slechte nieuws is dat er nooit mussen in hebben gebroed. Toch is het middelste van de drie nestkastjes vrijwel elk jaar bezet: door een koolmezenpaartje. Jaar na jaar zien we de bouwactiviteiten van het nest. Het in ons gazon rijkelijk aanwezige mos wordt daar dankbaar voor gebruikt. De sierappelboom is in gebruik als uitkijkpunt en aanvliegroute naar de noordelijke ingang van de nestkast. Dan blijft het een tijdje stil, het broedende vrouwtje krijgt gedurende de twee weken dat ze op de eieren zit af en toe een hapje aangereikt van manlief. Op een dag horen we hele zachte piepjes: de kleintjes zijn uit het ei gekropen. Ze wegen maar twee gram. Nu breekt er voor vader en moeder een drukke periode aan, want als het goed is moeten de vogeltjes nu één gram per dag gaan groeien tot ze ongeveer 17-18 gram wegen. Rupsjes en ander dierlijk voedsel wordt aangesleept. De kleine vogeltjes worden een kleine drie weken gevoerd. Op het hoogtepunt - als de jonkies flink gegroeid zijn - zijn daarvoor wel 600 voedselvluchten per dag nodig. Ik ben er blij mee, want er wordt in onze tuin dan flink aan plaagbestrijding gedaan :). Elk jaar hoop ik getuige te zijn van het uitvliegen van de jonge meesjes. Eén keer zag ik twee kleintjes op de pergola zitten, maar het moment suprême had ik gemist. Vorig jaar heb ik hele middagen met de camera in de aanslag in de tuin gezeten, maar toen kozen de mezen het moment uit dat wij naar de supermarkt waren. Toen we terugkwamen klonk er geen gepiep meer uit vogelkeeltjes en was het nestje leeg. Thuiswerken ten tijde van de lockdown heeft dan toch nog een voordeel opgeleverd. Omdat we de hele dag thuis waren en de keukendeur door het mooie weer openstond konden we de verrichtingen in en om het nestje volgen. Als het tijd wordt om uit te vliegen, stoppen de ouders namelijk met voeren en maken ze lokgeluidjes om de kids aan te sporen om uit het overvolle nestkastje te komen. Uiteindelijk ging er toch nog heel wat tijd overheen eer de eerste mees de sprong waagde.
De jonge koolmees, net uit de kast
Ik had de moed al bijna opgegeven en de camera in de keuken gezet toen het toch nog leek te gaan gebeuren. Na vele verkenningsacties waarbij de koolmees vanuit het nestkastje met zijn jonge koppie parmantig de wereld in keek, vloog de vogel uit. Hij moest nog wel wennen aan het felle buitenlicht en even bijkomen van de sprong in het diepe terwijl hij op de leuning van de tuinstoel zat. Hij verplaatste zich naar de rozenstruik waar hem nog een maaltje werd gevoerd. De volgende dag was het hele nestje leeg, alle vogels waren succesvol uitgevlogen. Je kunt het hele proces zien in het filmpje door hier te klikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten