Molens, zon en rijp

De laatste week blijven zich steeds mooie foto en filmmomenten voordoen. Op weg naar mijn werk passeer ik Hoogmade en daar kun je typisch polderlandschap zien: uitgestrekte weilanden, molens en water. Afgelopen vrijdag had ik mijn camera in mijn tas gestopt toen ik tegen zonsopgang in de auto stapte. Ter hoogte van Hoogmade was de lucht zo prachtig van kleur dat ik het niet kon nalaten om even te gaan filmen. Toen viel me op dat aan de ene kant van de weg moderne windmolens te zien zijn die windenergie opwekken en aan de andere kant de traditionele molens, die zorgen dat de polder bemalen wordt. Ze houden het waterpeil zo laag dat we droge voeten houden. Het blijft natuurlijk een raar fenomeen dat we op sommige plekken omhoog moeten lopen naar het water, terwijl iedereen weet dat water altijd het laagste punt opzoekt. Bovenop de dijk kon ik een blik werpen op de Wijde Aa, die bijna helemaal bevroren was. Kleine zwanen en honderden eenden zaten samengepakt in het wak dat er nog was. Veel tijd kon ik er echter niet aan besteden, dus afgelopen maandag ben ik nog eens terug gegaan. Daarover schrijf ik volgende week nog een blog.
De rode molen in het filmpje is een zogenaamde wipmolen, het oudste type poldermolen in Nederland. Meer over dit type molen lees je op Wikipedia.

De polder ontwaakt

Door de wekker, die weliswaar niet voor mij ging, werd ik vroeg gewekt vandaag. Nog voor zonsopgang ben ik naar de Molenviergang in Aarlanderveen gereden. Twee uur heb ik gestruind, gefilmd en gezien hoe het polderland langzaam tot leven kwam in de gouden gloed van de opkomende septemberzon. Een perfect begin van het weekend. Ben jij even toe aan een 'zenmoment'? Bekijk dan het filmpje. Let op de kwikstaarten aan het eind: het kroosdek is zo dik dat ze in feite op het water lopen. Ze zakken bij elk stapje dat ze zetten een beetje weg. Sommige spreeuwen in de film hebben nog bruine koppen, zij zijn in overgangskleed van hun bruine jeugdveren naar het zwarte verenpak van de volwassenen.