Het roodborstje heeft een oogkompas

Zoals jullie regelmatig ervaren let ik (ook) op wetenschappelijk natuurnieuws omdat er nog steeds fascinerende ontdekkingen worden gedaan. Vanmorgen las ik een artikel in de Volkskrant waarvan ik de inhoud graag met jullie wil delen. Onderzoekers van de Universiteiten van Oxford en Oldenburg hebben een ontdekking gedaan die weer een tipje van de sluier oplicht over het trekgedrag van vogels. Hiervoor bestudeerden ze roodborstjes. 

In het oog van dit vogeltje zit een kompaseiwit

De onderzoekers haalden een bepaald eiwit (cryptochroom-4) uit het roodborstoog om te testen wat er gebeurt als het molecuul in aanraking komt met lichtstralen en een magneetveld. Hieruit bleek dat dit bepaalde eiwit een chemische reactie ondergaat onder invloed van de krachten in een magneetveld. Het werkt hierdoor als een soort kompas. Door middel van proeven toonden ze aan dat dit niet alleen in het laboratorium gebeurt, maar dat de reactie ook ontstaat door het magneetveld van de aarde zelf. Ze gaan er van uit dat dit molecuul heel belangrijk is bij het waarnemen van het aardmagnetisch veld. De wetenschappers deden dezelfde testen bij duiven en kippen, vogels die in het algemeen niet ver trekken. Het kompaseiwit in de ogen van deze vogels was minder gevoelig voor magnetische velden. De onderzoekers vermoeden dat roodborstjes die magnetische gevoeligheid van het eiwit evolutionair hebben ontwikkeld omdat ze meestal in het donker vliegen tijdens de trek. De vogeltjes met hun oranje borstje weten geen precieze locatie tijdens het vliegen, maar kunnen wel een perfecte route uitzoeken naar warmere en koudere gebieden. 

Volgende week weer een blog met een filmpje, dan vertel ik meer over de imitatiezang van de spreeuw.