Een bijzondere vondst op het strand

Afgelopen zondag wandelde ik met mijn schoonfamilie door het duingebied Meijendel bij Wassenaar. We hadden geluk, het bleef die dag droog en het was zonnig. Er stond een straffe, gure wind en de temperatuur haalde de 10 graden niet. Maar dat drukte de pret niet, want ik had een warme jas en trui aangetrokken.

Straffe wind op het strand bij Meijendel

Struinend door de duinen kon ik weer een aantal plantjes bijschrijven in mijn stoepplantjesalbum. Ongelooflijk hoeveel ik er al ontdekt heb sinds ik beter speur naar dat kleine spul. Maar vandaag staat een andere vondst centraal in mijn blog. Op het strand vonden we tientallen hoefijzervormige 'flubberdingen' in een grijze zandkleur met lichte vlekjes erin. Ik was al flink in de weer geweest met de app Obsidentify voor mijn stoepplantjes, dus ook nu pakte ik de telefoon erbij om dit raadsel op te lossen.

Rara wat is dit?

De app gaf aan dat het om een tepelhoren ging. Huh? Dat is een slak met een huisje dat op een tepel lijkt. Hoe moesten we van dit flapje een slak maken? Was hij doormidden gezaagd en uit elkaar gevallen? Dat is al heel uitzonderlijk, leek ons, dus hoezo lagen er dan tientallen? Een levende tepelhoren krijgen we zelden te zien. Ze verblijven in dieper zeewater, tot honderd meter onder zeeniveau. Daar omklemmen ze schelpen met  hun voet en boren er met hun rasptong perfect ronde gaatjes in om het vlees in de schelp te verorberen. Dat zagen kan uren duren. Soms spoelen lege schelpen aan, maar dit was duidelijk iets anders. 

Thuis ging ik nog eens verder zoeken. Het bleek dat we niet de enigen waren die voor een raadsel stonden. In 2021 waren er ook al eens tientallen 'kraagjes' op het strand gevonden en ook toen werden er aan natuurinstanties zoals Ecomare vele vragen gesteld over dit fenomeen. Het bleek te gaan om ei-pakketjes van de grote tepelhoren. Terwijl de tepelhoren eitjes legt, maakt ze met een kleverig mengsel van slijm en kleine zandkorrels een eiermatje. Met het gelatineachtige materiaal plakt ze de eitjes aan elkaar in steeds kleiner wordende cirkels. Dit stapeltje staat dan als een vulkaantje op de zeebodem, deels in het zand verankerd. Maar door storm kunnen de ei-kapsels losgewoeld worden en op het strand terecht komen. 

De eikapsels staan als vulkaantjes op de zeebodem
(hier opgeraapt met een paar Amerikaanse zwaardschedes).
Het is niet zeker of tepelhorens deze ook eten.
Zwaardschedes zijn namelijk aan de boven- en onderkant open.
Er zitten dus geen raspgaatjes in omdat de tepelhorens er zo bij kunnen.

De lichte puntjes zijn de eitjes van de slak. Er zitten zowel bevruchte als onbevruchte eitjes in het kapsel. De eieren komen 1-2 maanden na de leg uit. Op dat moment dienen de onbevruchte eitjes als voedsel voor de pas uitgekomen slakjes. 

Mede door het slechte weer van de afgelopen tijd is ons dus een blik gegund in de anders onzichtbare wondere wereld der onderwaternatuur.