De reis naar Bulgarije was in veel gevallen een reis terug in de tijd. Letterlijk, omdat ik er bijna 40 jaar geleden ook als eens was, maar ook omdat we dorpjes bezochten waar de tijd stil leek te hebben gestaan, zoals je zag in de filmpjes van de afgelopen weken. Na regen volgde een ochtend van dikke mist. We bezochten een boerderijtje bij het eerste licht van de dag en ik werd meteen verliefd op het plekje. Een beetje rommelig maar vooral nostalgisch. Ik zag er ook de hooiruiters die ik al op meer plekken in het landschap had gezien. De Bulgaren dekken die af met een geruite doek, een markant gezicht. In de jaren 50 waren hooiruiters in ons land nog vrij algemeen, maar die zijn allang vervangen door zwarte of groene plastic hooibalen die de oogstmachines tegenwoordig uithoesten. Dat is efficiënter.
Een hooiruiter in Bulgarije
Toch zou de natuur erbij gebaat zijn als er wat van die hooiruiters terugkeerden in het landschap. Het zijn namelijk prima schuilplaatsen voor kleine dieren zoals muizen en insecten. En daar komen dan weer uilen en andere dieren op af. Het principe van zo'n hooiruiter is dat het gras goed droogt door een open constructie waar zon en wind vrij spel hebben. Drie tot vier palen worden tegen elkaar gezet, met 'dwarsliggers' op ongeveer een halve meter boven de grond. Daarop wordt het gras gelegd en in lagen opgestapeld. Dat wordt optassen of ruiteren genoemd. Hoe dit gedaan werd, kun je bekijken in dit filmpje uit de jaren 50. De kern van de hooiruiter blijft open voor de ventilatie. Vroeger werd ook wel 'geopperd', dan gooit de boer het hooi op een grote hoop. Dat is sneller en goedkoper, maar het hooi droogt langzamer en er is meer risico op schimmel.
Bekijk de verstilde beelden uit Bulgarije in het (zwart/wit) filmpje van deze week. E-mailabonnees kunnen hier klikken om te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten