Volgens de laatste schattingen zijn er zo’n 100.000 reeën in
Nederland. Op elke 170 mensen leeft er dus één ree in ons land. Maar in het
Groene Hart gaat dat niet op. Op de verspreidingskaart, gemaakt door de
Zoogdiervereniging, zien we de dat reeën in het Groene Hart nauwelijks
voorkomen. Wegen met geluidsschermen vormen onoverkomelijke barrières, maar
meer nog past de vegetatie in het Groene Hart niet in het dieet van de ree. Een
ree is een kieskeurige knabbelaar. Ze houden van een gevarieerd landschap waar
ze kunnen snoepen van verschillende kruiden in het grasland, knapperige en
sappige boomknoppen, braamblad, eikels en andere zaden. Een ree zul je niet heel lang stil zien staan, ze
verplaatsen zich constant om allerlei soorten voedsel tot zich te nemen. In het
Groene Hart vinden ze dat niet. Dat landschap wordt gedomineerd door één soort
gras: raaigras. En hun maag is niet ingesteld op zo’n eenzijdig dieet. Ze
krijgen er zelfs diarree van. Daarnaast vinden ze in de weidse polder ook te
weinig dekking. Reeën herkauwen hun voedsel en hebben rust nodig. Meerdere
keren per dag liggen ze rustig onder een boom of in de dekking van struikgewas.
Zulke rustplaatsen herken je aan een ovale plek kale aarde waar de reeën
bladeren hebben weg geschraapt. Soms
vind je er nog haren in. Die hebben, als je goed kijkt, een miniem gegolfd
patroon. Om reeën te spotten zijn we naar de Amsterdamse Waterleidingduinen
gegaan.
Maar ook daar wordt
de ree een zeldzaamheid. Ze worden verdrongen door de talrijk aanwezige
damherten met hun grote voedselbehoefte. Maar we hadden geluk, we zagen drie
reegeiten fourageren in het bos en later konden we waarnemen hoe ze gingen
rusten tussen de verdorde varens. Een dag met een gouden randje! Op de site van
de Zoogdiervereniging vind je meer informatie over de ree. Er is overigens nogal
eens discussie over 'de ree' vs. 'het ree' (dat laatste is vooral
jagersterminologie). Volgens Van Dale mag het allebei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten